zondag 22 juni 2014

zondag 22 juni 2014

Vorige week zaterdag heb ik iets bijzonders beleefd.
In een theater in Hilversum had het Leger des Heils een speciale dienst belegd waarin een aantal mensen werden bevestigd tot officier van het Leger des Heils. Verder werden een aantal jonge mensen voorgesteld als kadet. Zij gaan de opleiding volgen tot officier. Sommige van hen in Engeland en anderen in een werk en leer situatie in Nederland.
Het was een ontroerende dienst met veel leger des Heilssymboliek
Maar ook met getuigenissen van mensen die hun leven in dienst van God willen stellen.
Mooi om dit mee te maken.

Het bracht me terug naar 45 jaar geleden, toen ik daar stond om met 40 mede-kadetten een eerste aanstelling als Luitenant te ontvangen
Ik werd uitgezonden naar Hoogeveen om een kapitein te gaan assisteren in het Leger des Heils Korps (kerkelijke gemeente)  Ik was jong en enthousiast en vol goede moed om de hele wereld te bekeren.

Mijn officierschap is een prachtig avontuur geworden.
Het heeft me gebracht op plaatsen die ik nooit zelf zou hebben uitgezocht.
Door de jaren heen begreep ik wel dat het niet aan mij was om de hele wereld te bekeren. Iedereen gaat immers zijn eigen (geestelijk) weg.
Eerlijk gezegd was evangeliseren in de directe zin niet echt mijn ding.
Strijdkreten verkopen langs de deur of in de cafe's vond ik moeilijk.
Want hoe kun je woorden vinden voor wat in jouw leven zo kostbaar is.
Namelijk geloven in een God die jou waardevol vind en zijn Zoon heeft gegeven voor jou. Geloven dat er Altijd Iemand is door wie je bemind wordt.
Langzamerhand ontdekte ik dat mijn gaven op een ander terrein lagen.
In het pastoraat met mensen onderweg zijn, dat was wat bij me paste.
Samenkomsten leiden en dan vooral de prediking vond ik fantastisch (en nog).

Door een aantal cursussen heb ik kennis gemaakt met Bibliodrama en Geestelijke begeleiding.
Twee zaken die ik gelukkig ook na mijn pensionering nog af en toe mag  doen.

En zo mijmerend kwam mijn hele leven als officier van het Leger des Heils voorbij.
Ik sta aan de achterkant van dit boeiende leven en de nieuwe Luitenants en kadetten staat aan de voorkant. 
Wat ons verbindt is een goddelijke roeping, die we allemaal op onze eigen manier hebben ontvangen.

Ik denk met veel vreugde terug aan mijn kweekschool cursus die de naam "De Heldhaftigen"meekreeg. 
Niet alle 40 zijn we officier gebleven maar ik ben er zeker van dat we allemaal in ons leven hebben geprobeerd om onze roeping als mens van God waar te maken.

Nu we allemaal gepensioneerd zijn zitten we in een mooie en boeiende levensfase.
Sommige van ons ontmoeten elkaar op Facebook bij de groep "De Heldhaftigen"
Daar halen we herinneringen op aan een kostbare tijd en plaatsen we foto's.
En onze roeping? Die gaat gewoon verder. Bij God ben je immers nooit gepensioneerd.



foto.JPG wordt weergegeven

zondag 2 februari 2014

Oma doet aan ONTHAASTING  !   Maar nu even niet!

Vanaf de trein snel naar de  bus op weg naar de 3 kleindochters!
Iedere week maak ik die rit vanuit Leeuwarden naar Amersfoort en iedere keer valt het me weer op. Dat restaurant dat ik met de bus passeer met de naam "De onthaasting".  Ik moet er altijd een beetje om lachen want juist op deze dag doe ik niet aan onthaasting. Mijn planning is heel strak want ik moet er natuurlijk niet aan denken dat die kleine schatjes bij school staan en niet op tijd worden opgehaald. Er zit zelfs al een beetje speling in mijn planning voor als de NS kuren heeft.
Op andere dagen doe ik duidelijk wel aan onthaasting. Er hoeft namelijk niks en ik kan mijn dagen net zo indelen als ik wil  en ik moet zeggen dat ik er nu best wel van geniet.
Laat ik eerlijk zijn, als ik om me heen kijk en luister dan draait de Nederlandse economie voor een groot deel op oppassende opa's en oma's.
En ik doe mee! Op zo'n oppasdag is er geen ruimte voor onthaasting.
Het is al een hele onderneming om met drie kleine meisjes naar huis te wandelen. De weg van school naar huis gaat langs een drukke weg en soms is het een puzzel om het hele spul bij elkaar te houden. Er is immers zoveel afleiding onderweg. Maar als we dan heelhuids terug zijn uit school dan laten die schatjes me geen moment met rust.
Oma moet spullen komen kopen in hun winkeltje, verhaaltjes voorlezen, ruzies beslechten, billen afvegen, liedjes zingen, knutselen en tekenen en ga zo maar door. Gelukkig gaat de jongste van de drie 's middags nog wel een poosje slapen en dat is dan meestal het moment om met de andere twee te knutselen.
Bij droog weer gaan we ook even naar buiten.
Soms lopen we (met de jongste in de wagen) naar de Hema, om wat te drinken.
En ja hoor het is vaste prik dat daar dan gepoept moet worden. Grrrr.
Maar eerlijk is eerlijk, ondanks dat het een aanslag is op de energie van deze oma zou ze het voor geen goud willen missen.
Aan het eind van de middag komen de ouders weer terug en wordt er samen gegeten. Daarna breekt er een heerlijk moment aan. Midden in het avond spitsuur trekt oma haar jas aan, kust iedereen gedag en gaat op weg naar de bus, die haar naar het station brengt. Uitgezwaaid door de hele familie gaat deze oma onderweg naar huis! Uitgeteld zit ze in de trein. En voor de volgende dag zet ze geen wekker want dan gaat de grote "onthaasting" weer beginnen.

Oma Greetje





Ve

maandag 23 december 2013

23 december 2013

De donkere dagen voor kerst!

We zitten midden in de donkerste dagen van het jaar.
Mijn remedie hier tegen is om het in huis gezellig te maken met veel licht.
De kerstboom staat dit jaar al vroeg en het geluid van de de kerst cd's
klinkt door de kamer. Heel wat waxinelichtjes worden gebrand.
Een paar keer per week ben ik al vroeg op pad om op te gaan passen op de kleinkinderen. 
Geen straf moet ik zeggen maar ik ga dan met het donker weg en kom terug als het al donker is.

Nu kreeg ik deze week een mooie les van mijn oudste kleindochter Noortje.
Ze kwam naar me toe lopen met een kleine plastic ster en ze zei: "Oma, dat is voor jou en je moet er ook een meenemen voor opa. Ik zal je even laten zien hoe het moet!" en ze liep met de ster naar de grote schemerlamp. Ze knipte de lamp aan en hield de kleine plastic ster er een poosje onder. Toen moest ik met haar mee naar de gang, waar het donker was en ...... ja hoor de kleine ster gaf licht.
Samen verwonderden we ons over de kleine plastic ster die zomaar opeens een lichtgevende ster was geworden.

Zonder dat ze het zelf wist heeft ze me weer een les geleerd.
Zo heel graag wil ik in mijn leven een beetje licht verspreiden. Er is immers zoveel duisternis in de wereld  ver weg en dichtbij.  En wie ben ik nu helemaal om dat te kunnen. Maar  opeens wist ik het weer. Ik kan een beetje licht verspreiden als ik steeds opnieuw een poosje ben in de aanwezigheid van Jezus, die van zichzelf zegt dat Hij "Het Licht voor de wereld is". Zijn licht valt dan op mijn leven en ik mag het weer reflecteren. 
Ik ben geen Mandela en geen Majoor Bosschhart en ook geen moeder Theresa. Ik kan in mijn eentje de wereld niet veranderen maar toch....     Noortje heeft het me laten zien!

En ik moest denken aan dat hele eenvoudige versje dat ik ooit op de zondagsschool geleerd heb:

                    Jezus zegt dat Hij hier van ons verwacht
                    Dat wij zijn als kaarsjes brandend in de nacht
                    Laat ons dan op aarde held're lichtjes zijn
                    Jij in jouw klein hoekje en ik in 't mijn.

De ster van die kleine Noortje draag ik bij me.
En telkens als ik er naar kijk, thuis of onderweg dan weet ik dat ook mijn leven zinvol is. Dat ik een klein beetje licht om me heen mag verspreiden.

dinsdag 14 mei 2013

Pelgrim  in deze tijd.

Het is helemaal in om als je je werkzame leven hebt afgesloten een pelgrimstocht te maken naar bijvoorbeeld Santiago de Compostella. Ik heb prachtige verhalen gehoord van mensen die het hebben gedaan en familieleden van ons  ondernemen zelfs op dit moment zo'n tocht. Zij laten ons via een blog meegenieten van hun ervaringen.

En.......het boeit me mateloos om hun ervaringen te volgen. Maar al zou ik het zelf ook  wel graag willen doen, alleen al fysiek is het voor mij niet mogelijk. Om van de andere regelingen nog maar niet te spreken.
Toch houdt het me bezig, die pelgrimstocht! En Ik vraag me af of je ,zonder dat je letterlijk op reis gaat, je leven kunt zien als een figuurlijke pelgrimstocht.

Mijn dagelijkse wandeling met de hond langs het van Harinxsmakanaal kun je nu niet direct een pelgrimstocht noemen. Alhoewel ........... soms komen er verrassende contacten tot stand  tijdens een wandeling. Ik voer soms hele gesprekken met andere honden bezitters en meestal tref ik meneer Bakker die met zijn 90 jaar achter zijn rollator loopt om toch in beweging te blijven. Het is  fijn om even met hem te praten.
En soms loop ik er helemaal alleen met de hond en dan betrap ik me erop dat ik zachtjes loopt te zingen. En ja, dat zijn dat vaak christelijke liederen die me op een of andere manier raken en met me meetrekken.

Mijn wekelijkse treinreis naar Amersfoort kun je natuurlijk ook geen pelgrimsreis noemen.
Alhoewel.........  In die ruim anderhalf uur kun je soms zomaar een ontmoeting hebben die je nog lang bijblijft. En wat te denken van de ontmoeting met mijn kleindochters. Zij laten mij de wereld zien door hun ogen die vaak vol verwondering zijn. Dat maakt die tocht toch elke week de moeite waard.

Ik heb begrepen dat pelgrims vooral bezig zijn om een slaapplaats, of een rustplaats te zoeken voor de nacht zodat ze weer even bij kunnen tanken. Een douche, een maaltijd, om het weer aan te kunnen.
In pelgrimstaal: een pleisterplaats!

Als ik mijn leven nu eens benoem als een pelgrimsreis, wat zijn voor mij dan pleisterplaatsen?

Vrienden
Nee, niet die meer dan 100 Facebook vrienden want daar laat ik echt niet mijn diepste zielenroerselen aan zien. Nee, ik heb het dan over echte vrienden! Bij wie je echt jezelf kunt zijn en je niet mooier hoeft voor te doen dan je bent. Ik ben rijk met een aantal vrienden/vriendinnen bij wie ik altijd terecht kan. Zij bieden mij een pleisterplaats.

Familie
Familie verbanden kunnen soms ingewikkeld zijn. Dat zal ik niet ontkennen.
Er kunnen tijden zijn dat je uit elkaar groeit en elkaar niet verstaat.
Maar hoe ouder ik word hoe meer ik de waarde ga inzien van familie.
Ook zij bieden mij een pleisterplaats.

Kerk
In deze tijd van secularisatie is het niet meer vanzelfsprekend dat je bij een kerk hoort. Toch is juist de kerk (lees: Leger des Heils) voor mij een pleisterplaats. Ik zou mijn kerkgang niet graag willen missen
Het inspireert me om samen te komen met geloofsgenoten Elkaar te ontmoeten en God te ontmoeten.
Ik ben dankbaar dat we dat in ons land nog in alle vrijheid kunnen beleven. Dankbaar voor zo'n pleisterplaats.

Ziekenhuis/ziekte
Het klinkt misschien gek als ik zeg dat soms het ziekenhuis en het ziek zijn op zich voor mij een pleisterplaats is geweest Een plek waar ik ongewild terecht ben gekomen. Een plek van waaruit ik een totaal nieuwe koers moest gaan zoeken. Maar  juist die plek bleek achteraf toch een goede plek voor mij te zijn geweest. Ik heb soms mensen los moeten laten en aan de andere kant nieuwe reisgenoten ontmoet die van grote betekenis zijn geworden in mijn leven.

Mijn levensgezel
Ik denk dat ik een bevoorrecht mens ben dat ik mag optrekken met een lieve reisgenoot. Ik besef dat dit niet aan iedereen is gegeven. Ook hij biedt mij een pleisterplaats, waar ik even tot rust kan komen.
Hij helpt me de dingen in het juiste perspectief te zien.
Hij haalt het beste in mij naar boven.

Mijn zolderkamer.
In ons huis is een mooie zolderkamer.
Een kamer zonder telefoon of internet en voor mij een pleisterplaats.
Een plek waar ik me terug kan trekken om alleen te zijn met God.
Een plek om te bidden en de bijbel te lezen, maar ook een plek om te luisteren naar mooie muziek of zomaar even stil zijn. Een plek om te bidden voor anderen.  Kortom, een pleisterplaats!

Voor mij is geestelijke begeleiding ook een pleisterplaats maar daarover later.

Mijn leven als pelgrim is zo gek nog niet.
Telkens opnieuw mag ik pleisterplaatsen vinden van waaruit ik verder mag trekken.

zaterdag 24 november 2012

Openingsblog

Vandaag open ik mijn blog met de titel "Greta Onderweg"

Eerlijk gezegd ben ik in mijn leven vaak onderweg geweest naar weer een nieuwe bestemming. Een nieuwe woonplaats. Letterlijk onderweg dus.

Maar ook figuurlijk heb ik het idee dat ik in mijn leven onderweg ben. Onderweg maak je heel wat dingen mee. In mijn geval zit ik nu in de fase van mijn leven waarin ik niet meer hoef te werken en kan genieten van veel vrije tijd. Ik was er nog niet op voorbereid maar het overkwam me.

Op een bepaald moment kreeg ik namelijk een kleine crash in mijn hoofd, waardoor het leven voor mij even tot stilstand kwam. Praten lukte slecht en lezen en schrijven al helemaal niet. Dat is een rare gewaarwording voor iemand als ik die zo van taal houd. Ik kon mijn leven ook niet voorstellen zonder een boek of een zelf geschreven tekst. Het ergste vond ik het dat ik werd beperkt in mijn communicatie met anderen. Al heeft deze periode ook veel hilariteit gegeven als ik dingen helemaal krom verwoorde.

Gelukkig duurde die periode niet lang en met behulp van veel logopedie is het allemaal redelijk goed gekomen. Ik kan weer normaal praten, lezen en schrijven, al vraagt alles meer concentratie dan voorheen. Maar wat is het waardevol om je goed te kunnen uiten en wat is het heerlijk om weer iets te kunnen schrijven.

Toch was het gevolg van alles dat het werken niet meer lukte. Mede door een hartritme stoornis die de oorzaak van alles was. Het deed pijn om niet meer te kunnen werken maar het was tegelijk ook een opluchting dat het op een bepaald moment niet meer hoefde. Dat vroeg aanpassing en een proces van gewenning.

Misschien is dit alles de reden van deze Blog. Graag wil ik met anderen delen dat mijn leven nog steeds zinvol is! Ik heb een heel ander tempo. Ik noem het zelf maar een vertraagd tempo. Maar van één ding ben ik overtuigd , dat ik in mijn leven onderweg ben. Dat ik mooie en minder mooie dingen mee maak. Dat ik medereizigers tegenkom die een indruk achterlaten en die ik ook iets te geven heb.

Ik hoop dat ik mensen via deze blog tegenkom onderweg en dat jullie nieuwschierig zijn geworden naar mijn verhalen.

Tot de volgende Blog,

Greta